Czym jest poezja? Do czego dąży? Kto może być poetą? Co poezja powinna przekazywać? Na czym powinna się opierać? Odpowiedzi na tych kilka pytań szukać należałoby już w starożytności. Wbrew pozorom postęp technologiczny nie idzie w parze z postępem intelektualnym. Najważniejsze prawdy, idee, teorie i wartości powstały wiele setek lat temu. Nieskażone kartezjańską myślą cogito ergo sum, według której człowiek stawia się na równi z Absolutem, albo nawet stawia się ponad Nim, czy marksizmem, leninizmem, komunizmem, faszyzmem, w których Boga nie ma, mogą nam ukazać prawdziwe dążenia istoty ludzkiej.
Najwybitniejszy filozof świata – Platon, nakreśla nam rolę i istotę poezji. Poezja winna dążyć do tego, co szlachetne, służyć temu, co wzniosłe i ponadludzkie. Istotą poezji według Platona jest natchnienie, tzw. furor poeticus, czyli szał poetycki. Poeta jest poetą, jeśli kieruje nim natchnienie, jeśli spływa na niego, jako na boskie naczynie, głos sponad chmur, aby ofiarować mu coś, co ma następnie przekazać ludziom. Taka poezja i tylko taka ma sens. Poeta jest pośrednikiem pomiędzy niebem a ziemią, tym, co ludzkie a tym, co duchowe. Jest zawieszony pomiędzy jednym a drugim, jest rozdarty między ciałem a duszą. Poezja winna służyć takim odwiecznym wartościom jak piękno, dobro, prawda, miłość. To są fundamenty, na których należałoby budować gmach twórczości poetyckiej. Parafrazując słowa, nawiasem mówiąc dalece niesprawiedliwe, Adama Mickiewicza, wypowiedziane o Słowackim, że jego poezja to świątynia, w której nie ma Boga – poezja, w której nie ma odwiecznych wartości to kościół, w którym nie ma nawet ludzi. Jest pusta, jest wydmuszką, jest odbiciem w lustrze autentycznego wizerunku.
Poeta jako boże naczynie, poezja jako przekaźnik prawd istnienia, furor poeticus jako narzędzie – oto trzy filary, na których opiera się najszlachetniejsza ze wszystkich sztuk. My, ludzie, szukamy odpowiedzi na frapujące nas pytania, ale nie szukamy ich tam, gdzie powinniśmy. Odpowiedzi te zapisane zostały bowiem już wiele setek lat temu. Już wiele setek lat temu zapisany został klucz do istoty poezji. Kto chce, niech weźmie ten klucz i otworzy drzwi…
[…] „Czym jest poezja? Do czego dąży? Kto może być poetą? Co poezja powinna przekazywać? Na czym…. Tak naprawdę o prawach, którymi rządzi się poezja, nie wiemy nic. Możemy jedynie z perspektywy historii spoglądać na poezję, jedynie starać się dzięki nauce o literaturze odgadnąć, o co chodzi w tej całej sztuce. Jednak w większości przypadków wcale nie chodzi o dobro, piękno i miłość. […]