Trzydzieści trzy minuty po północy, a tekst nienapisany. Kursor tylko miga i denerwuje. Wskazówka tyka, kursor miga, no szlag trafia. Zaraz trzeba wstać na ostatnie zajęcia w tym roku, ale wcześniej trzeba pójść spać, a jeszcze wcześniej napisać ten tekst, bo skoro miało się na to miesiąc, to po co robić to wcześniej, a już nie mogę się przecież wymigać.
No i już kursor miga kilka wersów niżej, bo napisałem kilka beznadziejnych zdań. Już drugi akapit. IMPROWIZACJA po trzykroć funduje dzisiejszy tekst (dziadowska improwizacja, ale Mickiewicz nie ma z tym za wiele wspólnego).
Byłem dziś w Klubie Komediowym, ale Mickiewicz nie był na afiszu, za to odbył się spektakl IMPROWIZOWANY…
Hulaj duszo, piekła… [głosy z lewej]
…na scenie grupa Hulaj (https://www.facebook.com/teatrhulaj). Motywem przewodnim, a zarazem inspiracją do improwizacji były statusy z Facebooka serwowane przez bezwstydną publiczność. Tyle jadu się ulało, że „aż rechoce się serce”. To był pierwszy powód.
Czerwiec, czyli sesja, czyli teatr jednego aktora, czyli IMPROWIZOWANIE. Przychodzi student do egzaminatora i zaczyna się zabawa. Poniżej schematy w wersji dla panów, pomimo gender, ale wystarczy zapamiętać:
Nie zdążyłem przeczytać, ponieważ…
Czytałem, ale dawno i już nie pamiętam…
Tego akurat nie kojarzę, bo to było na początku semestru…
a potem:
Ale przecież coś tam wiem…
No wie Pan, akurat trafiłem na takie pytania…
To może zada mi Pan ostatnie pytanie i….
Oczywiście są to schematy dla tych złych studentów, którzy nie uczą się systematycznie…
A kysz, a kysz! [głosy z prawej]
…my przecież potrafimy stać się ekspertami od literatury w jedną noc. To był drugi powód.
Ten tekst, który powinien powstać jakiś tydzień temu. To trzeci powód. Może nie byłoby głupie, żeby zacząć pisać już kolejny tekst? Drugi raz zabawa w „backspace mi nie działa” właśnie… nie zadziała. A już za parę dni kolejna wielka improwizacja na egzaminie z literatury…
Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie? co to będzie? [głosy z lewej i z prawej, i z każdej możliwej].
Za osiem druga. Kto powiedział, że się nie uda?
Fot. Kuba Gronczewski, w centrum sceny Agnieszka Matan